22 خرداد در پیش است و زمان زمان شعار دادن نیست .ایمان داشته باشیم که در فردای 22 خرداد اگر ما نباشیم ایران به قهقهرای تاریخی خواهد رفت و شاید دیگر تنها راه برون رفت حرکت بسوی رفتار های مسلحانه و خشونت آمیز باشد.این آخرین راههای مبارزه مسالمت آمیز را به سادگی از کف ندهیم که فردای ایران در حسرت این روزها بنشینیم.
در آستانه 22 خرداد باور داشته باشیم که مسیر یکساله طی شده و بذرهای یکساله پاشیده شده را اکنون زمان بارور شدن است و سستی در چینش محصول می تواند به آفت زدگی و بر باد دادن زحمات یکساله مان مبدل گردد.مبادا اجازه دهیم که سستی و خستگی بر ما چیره شود و خون عزیزان از دست رفته مان از یاد برود.مبادا زندانیان در بندمان را فراموش کنیم و زخم های سنگینی را که بر پیکره تک تک شان این حرامیان تاریخ ایران بر جای گذاردند مرحمی نبخشیم.بی شک بهترین مرحم برای این زخم ها همان حضورماست.مبادا آن روزهای خون و آتش را زیاد ببریم و غافل گردیم که چه مسیر درد آور و پرخطری را پیمودیم و اکنون که زمان زمان حضور پایانی و جمع آوری محصول همان بذرهای پاشیده شده است سستی و رخوت گریبانگیر ما گردد.
خداوندا مباد آن روزیکه غفلتمان زمینه ساز نابودی میهنمان را رقم زند و این درد و رنج جانکاه را در تاریخ به ثبت رسانیم که آری در چنین سالی بود که سستی و رخوت ما موجبات نابودی ایران را رقم زد.
قرار داشتیم که تا پایان ره همراه آزادیخواهان باشیم و تا وصال آزادی میهن لحظه ای کوتاه نیاییم .قرار داشتیم خون عزیزان را پایمال نکنیم و درد زندانیان مان را زیاد نبریم.قرار داشتیم که در راه آزادی میهن بکوشیم .پس اکنون که زمان زمان حضور است و خروش .اکنون که آن لحظه تاریخی فرا می رسد تا با حضور خود این دمل چرکین و سرطانی را برای همیشه از دامان میهن بزداییم بکوشیم که در فردای ایران شرمسار نباشیم.محیطی و فضایی در خور خرداد حماسی بیافرینیم و از یاد نبریم که ما سبز هستیم پس می توانیم.
No comments:
Post a Comment